سونامی گردشگری در ایران از واقعیت تا ذهنیت

رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گفت: بر اساس گزارش های فعالان بخش گردشگری داخلی و خارجی و تحلیل‌های نشریات معتبر خارجی و کارشناسان حوزه گردشگری سونامی گردشگری در ایران در حال وقوع است.
دومین نشست هم‌اندیشی آسیب شناسی در عرصه ایجاد و گسترش تاسیسات گردشگری با حضور مسعود سلطانی فر، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و جمعی از فعالان بخش خصوصی اعم از هتلداران و هتل‌سازان، شرکتهای سرمایه گذاری بخش گردشگری، مدیران بانکهای مختلف و شرکتهای هواپیمایی و ... برگزار شد.
رئیس سازمان میراث فرهنگی در جمع فعالان بخش خصوصی حوزه گردشگری با ابراز امیدواری نسبت به برگزاری مستمر جلسات هم اندیشی برای یافتن راه حل های سریع به منظور رفع مشکلات صنعت گردشگری، افزود: کشور ما در حال حاضر سهم ناچیزی از گردشگری دنیا را به خود اختصاص داده است.
معاون رئیس جمهور با ارائه آماری از گردشگری در دهه 90 میلادی افزود: آمارها نشان می دهد در سال 1950 میلادی 25 میلیون نفر گردشگر در دنیا جا به جا شده است و با نرخ رشد 6،5 درصدی این تعداد از گردشگران در سال 2005 به 800 میلیون نفر رسید.

رئیس مرکز تجارت جهانی ایران بدنبال میلیاردرهای ایرانی

رئیس مرکز تجارت جهانی ایران گفت: ایران ۷۵ میلیونی، میلیاردرهای زیادی دارد که نام اکثر آنها را حتی کسی تاکنون نشنیده است. میلیاردرهای ایران همین هفت هشت نفری که دائماً رسانه ها و یا بعضاً مردم از آنها یاد می کنند نیستند.
، محمدرضا سبزعلیپور رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در پاسخ به سؤالات مکرر مردم و رسانه ها درخصوص زمان و تاریخ دقیق انتشار اسامی میلیاردرهای ایرانی که سه سال پیش خبر آن از طریق رسانه های داخلی و خارجی منتشر شده بود گفت: همچنانکه قبلاً عرض کرده ام انتشار اسامی ثروتمندان و میلیاردرهای سیاسی و اقتصادی در غالب کشورهای جهان امری متداول و پسندیده بوده و همه ساله لیست اسامی این افراد از طریق مراجع رسمی تهیه و منتشر میگردد، لکن در این لیست نام هیچیک از افراد ثروتمند و متمول آن کشور از قلم نمی افتند.
درهمین راستا از سالها پیش لیست صد نفره ای از ثروتمندان و میلیاردرهای سراسر جهان از طریق سازمانهای بین المللی و نشریات معتبر جهانی شناسائی و بطور سالانه منتشر میگردد که متأسفانه و یا خوشبختانه تاکنون نام هیچیک از پولداران ایرانی در این لیست ها وجود نداشته که خود جای تأمل و بحث فراوان دارد.
وی تصریح نمود: واقعیت انکار ناپذیر این است که بخش اعظم و مهمی از فعالیتهای هر کشوری بر دوش بخش خصوصی آن کشور میباشد و غالباً بدون وجود این بخش، مطمئناً چرخ کشورها پنچر و لنگ میزند، زیرا سیاستمداران برای اداره کشور به پولهای کلان نیاز دارند و با خزانه خالی هیچکاری را نمیتوانند پیش ببرند. ضمناً اکثر بخشهای دخیل در اداره امور هر کشوری مصرف کننده پول هستند اما تنها بخشی که مولد پول میباشد بخش خصوصی و فعالان اقتصادی آن کشورند، پس بخش خصوصی مساوی است با پول و ثروت که میبایست آنرا در پنبه نگهداری کرد تا خدشه ای بر آن وارد نشده و منبع درآمد آن کشور لطمه نبیند.

آیا واقعا می‌توان کارآفرینی را آموزش داد؟

زیر و بم اداره یک کسب‌وکار را در کلاس یاد می‌گیرند، بدون شک توسعه می‌یابد. به همین دلیل است که تعداد سازمان‌های محلی آمریکا برای آموزش دانش‌آموزانی که می‌خواهند مهارت‌های کسب‌وکار را بیاموزند – صرف نظر از اینکه می‌خواهند فردی بزرگ در عرصه تکنولوژی یا صاحب یک سوپرمارکت بزرگ باشند – رو به افزایش است و در حالی که همه این سازمان‌ها هدف مشترکی دارند، هر برنامه رویکرد متفاوتی را در پیش می‌گیرد و پرسش‌هایی را در مورد نحوه آموزش موثر کارآفرینی مطرح می‌کند.

تریشیا گراناتا، مدیر اجرایی موسسه «شبکه آموزش کارآفرینی»، می‌گوید «بسیاری از جوانان به طور طبیعی روحیه کارآفرینی دارند. اکثر آنها ایده‌های بزرگی در ذهن دارند، اما فاقد مهارت‌های فنی لازم برای اجرایی کردن این ایده‌ها هستند. ما می‌توانیم چیزهایی به آنها بیاموزیم تا مطمئن شویم روحیه ذاتی کارآفرینی آنها به هدر نرفته است.»
شبکه آموزش کارآفرینی یا NFTE، در قالب یک موسسه آموزشی چنین رویکردی را اتخاذ کرده و مهارت‌های کسب‌وکار را به دانش‌آموزان می‌آموزد. گراناتا می‌گوید: «این سوال را همیشه مطرح می‌کنم که آیا واقعا می‌توان کارآفرینی را آموزش داد یا نه. پاسخ خود من به این سوال مثبت است. آنچه این دانش‌آموزان نیاز دارند و آنچه ما می‌توانیم به آنها یاد بدهیم، مهارت‌های مهمی هستند؛ مانند اینکه چگونه شبکه‌سازی کنند، چگونه با مشتری برخورد کنند و چگونه سرمایه‌گذاری موفقی داشته باشند.»
از زمان تاسیس این موسسه در سال 1987، بیش از نیم میلیون دانش‌آموز در یکی از کلاس‌های گروهی آن شرکت‌کرده‌اند. تازه‌ترین بررسی  NFTE نشان می‌دهد دانش‌آموزانی که در این کلاس‌ها شرکت‌ کرده‌اند، نمرات بالاتری در دبیرستان کسب می‌کنند، در آینده میزان خوداشتغالی بالاتری دارند و درآمد آنها نیز از میانگین ملی بالاتر است.

شیوه‌های مدیریتی در 9 کشور دنیا

مالزی
کسانی که قصد دارند در مالزی مدیریت موثری بر دیگران اعمال کنند باید از موارد کلیدی مشخصی آگاهی داشته باشند که ممکن است نسبت به آنچه در کشور خود با آن سر و کار داشته‌اند، تفاوت‌های عمده‌ای داشته باشد.
نخست‌اینکه در سیستم سلسله مراتبی مالزی، از مدیران انتظار می‌رود اشخاصی باشند که لایق احترام هستند و‌این احترام بیشتر بر مبنای ویژگی‌های شخصیتی است تا موارد کاری. اشخاصی لایق احترامند که مسن تر باشند و دانایی که سن بالا به ارمغان می‌آورد را به همراه داشته باشند. همچنین اشخاص وقتی شایسته احترامند که رو در روی دیگران رفتار احترام‌آمیز از خود نشان دهند. بنابر‌این، یک مدیر نباید هیچ گاه کاری انجام دهد که موجب خدشه‌دار شدن وجهه زیردستان خود شود. بهترین راه برای تذکر دادن به دیگران استفاده از یک شخص ثالث است. احترام گذاشتن به اشخاصی که بسیار صریح و بی پرده صحبت می‌کنند نیز کار دشواری است – سر بسته سخن گفتن و با سیاست بودن نوعی هنر است، در حالی که صراحت بیان می‌تواند به عنوان رفتار نامودبانه و سطح پایین تلقی شود.
از مدیر انتظار می‌رود تا سلامت زیردستان خود را به طور کامل مورد توجه قرار دهد – هم در محیط کار و هم در خارج از آن. ‌این رابطه را بیشتر می‌توان به رابطه پدر و فرزندی تعبیر کرد تا رابطه رییس و مرئوس در دیدگاه غربی آن. 
دوم‌اینکه از آنجایی که اشخاص رویکرد گروهی به کار دارند، مایلند بخشی از یک تیم دانسته شوند و توقع دارند که کار در جهت رسیدن به اهداف تیم، باعث تعالی اهداف شخصی آنها شود. مدیران باید‌این همکاری درون گروهی را تقویت کنند به جای اینکه رقابت درون گروهی ‌ایجاد کنند که به عدم هماهنگی و نارضایتی خواهد انجامید.