کسب و کار اجتماعی چیست؟

کسب و کار اجتماعی، یک نوع کسب و کار است. این مفهوم از دیگر کسب و کارهای سنتی با سودآوری بالا (کسب و کارهایی که عملاً تمامی شرکت‌های خصوصی امروز را در دنیا توضیح می‌دهد) یا یک سازمان غیرانتفاعی (که مبتنی بر کمک‌های خیریه‌ای و اهداهای بشردوستانه است) جداست. کسب و کار اجتماعی از دیگر اصطلاحات رایج قابل استفاده، همچون «بنگاه اجتماعی»، «کارآفرینی اجتماعی»، یا «کسب و کار مسؤول و معتبر»، که در مجموع انواع شرکت‌های با سود بالا را توصیف می‌کند کاملاً جدا و متمایز است.

کسب و کار اجتماعی از دنیای سودجویی فاصله زیادی دارد. هدف آن حل یک مسأله اجتماعی با به‌کارگیری روش‌های کسب و کار است. تولید و فروش محصولات و خدمات را در بر می‌گیرد. برای مثال گرامین ـ دانن، مسأله سوءتغذیه، را از طریق فروش نوعی ماست حل میکند که با انواع ویتامین‌ها غنی‌شده و قیمت مناسبی دارد. یکی از شرکتهای وابسته به گرامین مشکل آب آشامیدنی آلوده به آرسنیک را با فروش آب خالص با قیمت مناسب و در توان خرید افراد فقیر حل می‌کند. شرکت دیگری با تولید و بازاریابی پشه‌بند از بروز بیماری‌های قابل انتقال از طریق پشه جلوگیری می‌کند. و بسیاری مثال‌های دیگر. برخی از کسب و کارها در مرحله بهره‌برداری هستند و برخی دیگر در دست ساختند.

دو نوع کسب و کار اجتماعی وجود داردکه عبارتند از:

1) پک نوع کسب و کار اجتماعی، شرکت‌های بی‌ضرر، بدون سود است که به حل مسأله اجتماعی اختصاص یافته‌ و مالکیت آن را سرمایه‌دارانی برعهده دارند که همه سودها در جهت گسترش و بهبود کسب و کارشان است. مثال‌های گفته شده در سطرهای بالا در این گروه جای می‌گیرند و کسب و کار اجتماعی نوع یک نامیده می‌شوند.

2) نوع دومِ کسب و کارهای اجتماعی، یک شرکت سودآور است که مالکیت آن را افراد فقیر برعهده دارند؛ گونه‌ای که مستقیماً یا از طریق یک تراست به یک دلیل اجتماعی از پیش تعریف‌شده اختصاص یافته است که کسب و کار اجتماعی نوع دوم نامیده می‌شوند؛ زیرا سودهایی که به افراد فقیر اعطا می‌شود به کاهش فقر کمک کرده و کسب و کار، یک مسأله اجتماعی را حل می‌کند.

مذاکره ناب

مفهوم ناب (lean) به معنای عاری از هرگونه اتلاف است و این مفهوم اولین بار در شرکت «تویوتا» با واژه «تولید ناب»(lean Production) مطرح شد، تولیدی که ضایعات و تلفات در آن صفر است.
در علم ارتباطات و بهتر بگوییم «مهارت‌های ارتباطی» (Communication Skills) موضوع ارتباط ناب و مذاکره ناب می‌تواند بسیار حائز اهمیت باشد. ارتباط و مذاکره‌ای که عاری از هرگونه اتلاف هزینه‌های زمانی، مالی، نیروی انسانی و… باشد می‌تواند منجر به سود و افزایش کیفیت شود. اگر فن مذاکره را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین فنون ارتباطات انسانی فرض کنیم به صورت ساده می‌توانیم برای آن سه مرحله در نظر بگیریم: قبل از مذاکره، هنگام مذاکره و پس از مذاکره و اگر بخواهیم طبق مدل «واکر و هریس» مراحل مذاکره را در نظر بگیریم ۶ مرحله دارد که قابل جمع در سه مرحله فوق است: تجزیه و تحلیل موقعیت مذاکره، برنامه‌ریزی، سازماندهی، کنترل، جمع‌بندی و بستن و بهبود مستمر.
همان‌طور که ملاحظه می‌شود اصول تفکر ناب قابل جاری‌سازی در تمام مراحل فوق است اما این کار در گفتار بسیار سهل و در عمل بسیار صعب خواهد بود. اصول تفکر ناب در مذاکره را می‌توان به این شکل بیان کرد.

16 واژه پرکاربرد استارتاپ ها

اگر به تازگی وارد دنیای استارتاپ های تکنولوژی شده باشید، احتمالا تعدادی واژه یا اصطلاح رو دائما اینجا و آنجا شنیده اید. اگر هنوز به دنبال پیدا کردن معنای اون ها نرفتید، هیچ ایرادی نداره چون ما در این پست وبلاگ سعی کردیم که ۱۶ تا از پر کاربردترین این واژه ها رو براتون تشریح کنیم. در ضمن اگر فکر می کنید که واژه یا اصطلاحی رو زیاد شنیدید که از این لیست جا مونده در نظرات همین بلاگ قرار بدید.

 

Angel Investors: فرشتگان کسب و کار – اشخاصی هستند که با ورود خود به یک استارتاپ، به غیر از امید، تجربه، شبکه افراد و سرمایه می آورند. تفاوت آن ها با سرمایه گذاران معمولی در ریسک پذیری بالا، نوع مشارکت آن ها و میزان زمانی است که بروی استارتاپ می گذارند.

 

Anti Dilution Right: حق جلوگیری از رقیق شدن سهام – شخصی که دارای این حق باشد، می تواند به مدت معینی از رقیق شدن سهام خود که به واسطه جذب سرمایه اتفاق می افتد جلوگیری کند. درصد سهم کلیه سهامداران یک شرکت با جذب سرمایه جدید از طریق شخص ثالث، کاهش می یابد (رقیق می شود) بخشی از سهام که دارای حق جلوگیری از رقیق شدن باشد، مشمول این کاهش نمی شود.

 

Bootstrapping: به فرایند راه اندازی یک کسب و کار می گویند که از ابتدای آن خودکفاست. به این معنی که بدون نیاز به کمک و منابع مالی خارجی ادامه می یابد. در دنیای استارتاپ، صاحبین یک کسب و کار می توانند با استفاده از سود فعالیتشان و سرمایه گذاری آن در همان استارتاپ، کنترل شرکت را حفظ می نمایند.

 

Burn Rate: به میزان هزینه کرد یک استارتاپ در زمان مشخص می گویند. مبلغی است که یک استارتاپ در حال حاضر بطور ماهانه خرج می کند تا جوابگوی مخارج خود قبل از سوددهی اولیه باشد.

مفهوم برنامه ریزی و انواع آن

هنگامی که افراد در انتظار آینده هستند و درگیر برنامه ریزی می شوند چگونگی آینده مطلوب را تعیین میکنند و با استفاده از روش سیستماتیک تلاش میکنند تا موفقیت آینده مورد نظرشان را تضمین کنند، بنابراین، برنامه ریزی نوعی تجربه مشترک انسانی است.این نوشتار به معرفی برنامه ریزی استراتژیک و برنامه ریزی عملیاتی می پردازد و همچنین مدل ها و تکنیک های این دو برنامه ریزی را به طور مختصر شرح می دهد، و درنهایت به تفاوت میان برنامه ریزی استراتژیک و عملیاتی می پردازد.  

---

در میان همه وظایف مدیریت برنامه ریزی از اساسی‌تر‌ین آنهاست که مانند پلی زمان حال را به آینده مرتبط می سازد. به عبارت دیگر برنامه‌ریزی میان جایی که هستیم با جایی که می‌خواهیم به آن برویم پلی می‌سازد و موجب می‌شود تا آنچه را که در غیر آن حالت شکل نمی‌گیرد، پدید آید. از آنجایی که همه سازمانها به دنبال آنند که منابع محدود خود را برای رفع نیازهای متنوع و رو به افزایش خود صرف کنند. پوپایی محیط و وجود تلاطم‌ در آن، و عدم اطمینان ناشی از تغییرات محیطی بر ضرورت انکار ناپذیر برنامه ریزی می‌افزاید. 
پیتر دراکر معتقد است که میان موثر بودن (انجام کارهای درست) و کارآیی(درست انجام دادن کارها) تفاوت است و این دو در مراحل انتخاب هدف ها و آنگاه در چگونگی کسب آنها توأم می باشد . 
به بیان دیگر، برنامه ریزی، روش نظام مند و عقلایی بررسی آینده است تا معین شود چه کاری را می توان برای نیل به آینده ای مطلوب انجام داد و چگونه می توان از آینده نامطلوب اجتناب کرد. براساس این تعریف، هنگامی که افراد در انتظار آینده هستند و درگیر برنامه ریزی می شوند چگونگی آینده مطلوب را تعیین میکنند و با استفاده از روش سیستماتیک تلاش میکنند تا موفقیت آینده مورد نظرشان را تضمین کنند، بنابراین، برنامه ریزی نوعی تجربه مشترک انسانی است ( دایر: ص20). 
به طور کلی، برنامه ریزی به آن دسته از اقداماتی اطلاق می شود که مشتمل بر پیش بینی هدف ها و اقدامات لازم برای رویارویی با تغییرات و مواجه شدن با عوامل نامطمئن، از طریق تنظیم عملیات آینده است. هدف اساسی برنامه ریزی، تقلیل میزان قبول خطر نسبت به اتفاقات احتمالی و اتخاذ تدابیری هماهنگ برای دستیابی به موفقیت های سازمانی است ( ایران نژاد پاریزی و ساسان گهر: ص 121 ).