سخنرانی لیلی گلستان در جلسه تداکس دانشگاه صنعتی شریف

صبور باشید، صبوری همراه با لبخند

رویداد بین‌المللی تداِکس دانشگاه صنعتی شریف یکی از معروف‌‌‌ترین و پرمخاطب‌ترین برنامه‌های در حال حاضر جهان در زمینه طرح و نشر ایده‌های نو است که هفتم شهریورماه با حضور شرکت‌کنندگانی از سرتاسر کشور در دانشگاه صنعتی شریف برگزار شد. در این رویداد بین‌المللی موفق‌ترین دانشمندان، هنرمندان و فعالان حوزه کسب و کار ایران به سخنرانی پرداختند. تد یک سازمان غیرانتفاعی بین‌المللی است که خود را وقف به اشتراک گذاشتن افکار و ایده‌های الهام‌بخش و نو برای عموم شهروندان جهان کرده است. این سازمان حیات خود را ۲۶ سال قبل تحت عنوان یک کنفرانس چهار روزه در کالیفرنیا آغاز کرد. این سازمان از متفکران، ایده‌پردازان و فعالان پیشرو در سطح جهان دعوت می‌کند تا مهم‌ترین ایده‌های خود را به خلاقانه‌ترین شکل ممکن بازگو کنند. در رویداد تداکس دانشگاه صنعتی شریف که با هدف تسهیم دانش، نوآوری و سرمایه‌های فکری در ابعاد ملی و ایجاد روحیه خلاقیت و خودباوری در کشور انجام شد، دانشمندان و ایده پردازان ایرانی نظیر سعید سهراب‌‌پور، علینقی مشایخی، علی‌اکبر صالحی، جواد صالحی، احمد قلعه‌بانی، علی رفیعی، آیدین آغداشلو، شمس لنگرودی، رضا کیانیان، علی پیرهانی و لیلی گلستان حضور ‌یافتند تا در فرصتی کوتاه چکیده تجربیات و اندیشه‌های خود را با مخاطبان به اشتراک بگذارند.

متن زیر سخنرانی لیلی گلستان است که در اختیار روزنامه اعتماد قرار داده است.

من امروز می‌خواهم از ورای تعریف قصه ممیزی‌های کتاب‌هایم، فضای فرهنگی، سیاسی و تاریخی روزگارم را حکایت کنم. فضایی به‌شدت فراواقعی و سوررئال.

بگویم چه شد که من الان در خدمت شما هستم. منی که خوشحال و راضی‌ام، اما به‌شدت خسته، انرژی از کف داده و از پا افتاده‌ام.

قصه حواشی کتاب‌هایم را می‌گویم و بعد می‌گویم چه راهکارهایی می‌توان در پیش گرفت تا بتوان از این راه ناهموار به مقصد رسید.

من تا امروز ۳۰ کتاب ترجمه کرده‌ام. از ۲۵ سالگی تا حالا که سال دیگر ۷۰ سالم می‌شود. تقریبا نیمی از این کتاب‌ها دچار گرفتاری‌هایی خنده‌دار، غصه‌دار و شگفت‌انگیز شده‌اند. وقت کم داریم و فقط به تعریف پنج، شش کتاب بسنده می‌کنم.

- نخستین کتابم چطور بچه به دنیا میاد بود. که در سال ۱۳۴۸ منتشر شد. کتاب آنقدر سروصدا کرد که تلویزیون وقت، نیم ساعت به آن اختصاص داد. در آن زمان کتابخانه‌های سیار کانون پرورش که به صورت اتوبوس بود به همه جا می‌رفت و کتاب به راحتی به دست همه جور قشر و طبقه‌یی می‌رسید.

با مادرها مصاحبه می‌کردند و آنها می‌گفتند کتاب را به دست بچه‌مان می‌دهیم و خودمان را از دست سوالات آنها راحت می‌کنیم.

این کتاب در سال ۱۳۵۶ قرار شد کتاب درسی دبستان شود. داشتند قراردادها را درست می‌کردند که سال ۵۷ رسید. انقلاب شد و این کتاب نخستین کتاب کانون بود که توقیف شد. توقیف ماند تا به امروز.

چگونه شناخت بهتری از افراد داشته باشیم

چه در کسب و کار و چه در زندگی، مهم‌ترین انتخاب‌های ما به انسان‌ها ارتباط پیدا می‌کند.

اما با این وجود، قضاوت درباره افراد کار آسانی نیست. چگونه می‌توانیم قضاوت اولیه خود را درباره افراد بهبود بخشیم و از استخدام افراد نامناسب پیشگیری کنیم و درعین حال فرصت رشد بهتری را برای افراد لایق فراهم کنیم.
آسان‌ترین راه این است که به ویژگی‌های  اکتسابی افراد توجه کنیم، مثل تحصیلات دانشگاهی، سرمایه شخصی، موقعیت اجتماعی یا عناوین شغلی. در عین حال، شبکه‌های اجتماعی نیز ابعاد بیشتری از شخصیت فرد را برای ما روشن می‌کنند.
اما این عوامل و نشانه‌های خارجی تنها بخش کوچکی از شخصیت فرد را روشن می‌کنند، البته داشتن این شناخت لازم است اما کافی نیست. برای شناخت افراد لازم است جزئیات بیشتری را درباره آنها بدانیم که ابعاد شخصیت آنها را برای ما روشن‌تر کند. مهارت با آموزش به دست می‌آید، اما شخصیت و رفتار و منش، به طور کامل با آموزش قابل حصول نیست. 
قضاوت درباره ابعاد خارجی و مهارت افراد اغلب هدفمند است و روش خاص خود را دارد. اما ارزیابی ویژگی‌های جزئی‌تر افراد مانند نیات یا رفتار و منش آنها بسیار بسیار مشکل‌تر است و نیاز به ارتباط تک به تک، گوش دادن فعال و مشاهده دقیق دارد. به همین خاطر، بهتر است یک مصاحبه کاری را بیشتر یک ارزیابی رفتاری در نظر بگیریم تا یک جلسه پرسش و پاسخ درباره مهارت‌ها.

من طی سال‌ها به گردآوری پرسش‌هایی مشغول بوده‌ام که به بهبود قضاوت افراد کمک کند، به خصوص در زمینه شخصیت و رفتار. در اینجا ده سوال مطرح می‌شود که به شما کمک می‌کند برای استخدام افراد در پست‌های کلیدی به «چرا»ها و «چگونگی»‌هایی که در پس ذهن افراد نهفته است پی ببرید:
1- نسبت حرف زدن به گوش دادن چقدر است؟ شما نیاز به افرادی دارید که دارای اعتماد به نفس هستند و از بیان نظراتشان واهمه‌ای ندارند، اما اگر نسبت حرف زدن به گوش دادن بیش از 60 درصد باشد باید از خودتان بپرسید چرا. آیا به این خاطر است که این شخص خود- محور بوده و علاقه به یادگیری از دیگران ندارد یا تنها به این علت است که تحت فشار بوده و این امر ناشی از اضطراب او است.