رموز موفقیت در فرآیند خلق محصولات نوآورانه

(Corning Glass) دیوید موریس، به شرح این مساله می‌پردازد که شرکت چگونه از طریق تمرکز بر سرعت و مشتری، تحقیق، توسعه و مهندسی، توانسته کارآفرینی چند میلیارد دلاری ایجاد کند.

زمانی که بسیاری از شرکت‌ها هزینه‌های نوآوری‌های تجاری خود را به طور ناگهانی کاهش داده‌اند تا جمع کل درآمدشان را بالا ببرند، شرکت کورنینگ (Corning.Inc) نزدیک به ده درصد از درآمد خود را بر آنچه RD&E: تحقیق، توسعه و مهندسی، می‌نامد، صرف می‌کند.

بارها و بارها در طول سال‌ها، کورنینگ خودش را با محصولاتش بازسازی کرده است – محصولاتی شامل فیبر نوری، شیشه‌های LCD و شیشه‌های گوریلای مقاوم که حالا در بیش از یک میلیارد از دستگاه‌های دیجیتالی به کار می‌رود. این شرکت 8 میلیارد دلار سالانه درآمد دارد، ترکیبی که اگر سهم آن از سرمایه‌گذاری‌های مشترک دیگر در نظر گرفته شود، نزدیک به دوبرابر می‌شود.

در پاییز سال 2012، رییس و مدیرعامل، وندل ویکس ( Weudell P.Weeks )، به تیم نوآوری کورنینگ، که توسط مدیر ارشد فناوری دیوید ال. مورس هدایت می‌شد، گفت که اقدامات RD&E انجام شده توسط شرکت نه خوب بوده و نه سریع بوده است. با آشنایی با رقابت جهانی در حال تشدید و نیازهای بی‌پایان وال استریت برای سود بیشتر، ویکس (Weeks) فراخوانی برای نوآوری‌های سریع‌الانتقال «agile» داد– دیدگاهی که کورنینگ را قادر ساخت تا پاسخگوی بی‌دریغ نیازهای مشتریان باشد؛ درست همان‌طور که در سال 2007 استیو جابز از شرکت خواست تا پوشش شیشه‌ای بهتری برای امواج گوشی‌های آی‌فون اپل تهیه شود.

این شرکت در حال حاضر محققان Ph.D خود را اعزام کرده است که به‌طور فعالانه فرصت‌های بزرگ بیشتری را ایجاد کنند. آنها با مشتریانی چون شرکت‌های سامسونگ و سونی ملاقات می‌کنند تا نیازهای رو به گسترش آنها را در محصولات جدیدشان درک و حتی پیش‌بینی کنند.

مورس، محقق Ph.D ای که خود به تنهایی و در برخی پروژه‌ها با همکاری دیگران 22 سند ثبت اختراع (Patent)‏ را در دست دارد، از مه‌2012 در مقام مدیر ارشد فناوری این شرکت و پیش از آن معاون اول ریاست پژوهش بود. هم اکنون او مسوول است تا از طریق ایجاد فضای تغییر مدیریت این فعالیت‌های نوآورانه R&D شرکت را در پیش بگیرد.

در مارس 2013، مورس با سردبیر مجله S+B ویلیام جِی. هولستین در مورد تغییر طبیعت نوآوری گفت‌وگو کرده است که در ادامه می‌خوانیم:

چرا نباید همه کارها را در داخل شرکت انجام دهید؟

وقتی به جایگاه یک مدیر می‌رسید، ترک عادت‌های بد کار بسیار مشکلی خواهد بود. من به عنوان یک مدیر جوان همیشه احساس می‌کردم باید همه کارها را در داخل شرکت انجام دهم.
از نظر من، کمترین هزینه‌ها هم برای شرکت اهمیت داشت، بنابراین حتی اگر تلاشمان ناکام می‌ماند، باید خودمان آن را انجام می‌دادیم. فهمیدن اینکه نمی‌توانید همه کارها را در داخل سازمان انجام دهید و بهتر است از منابع خارجی استفاده کنید، حقیقتی است که پذیرفتن آن سختاست.

اگر نیاز دارید که در مورد تصمیم‌گیری برای برون‌سپاری تلاش‌هایتان احساس بهتری داشته باشید، نکات زیر تصدیقی بر انتخاب شما است:

 

1) هزینه‌ فرصت‌ها را در نظر بگیرید

برای هر چیزی می‌توان هزینه فرصت را در نظر گرفت. ما اغلب فراموش می‌کنیم که برای زمان و تمرکزمان ارزش قائل باشیم. ما در شرکتمان گاهی با مدیرانی روبه‌رو می‌شویم که بسیار با استعدادند و کاری را به ما سپرده‌اند که خودشان توانایی انجام آن را دارند. اما آنها به این فکر می‌کنند که آیا ارزش دارد زمان خود را صرف تلاش برای یک فرآیند خاص کنند؟ این سوالی است که در مورد هر چیز دیگری که یک فرد دیگر می‌تواند برای شما انجام بدهد، باید از خود بپرسید. بنگاه‌های تازه تاسیس معمولا چنین کاری را نمی‌کنند، چون نمی‌توانند خود را متقاعد کنند که این کار مقرون به صرفه‌تر است؛ در حالی که آنها فکر نمی‌کنند صرفه‌جویی در زمان گاهی از صرفه‌جویی مالی مهم‌تر است.

2) بدانید که در هر کاری بهترین نیستید

شما در هر کاری بهترین نیستید. حتی مایکل جردن هم نخواست که در دو رشته ورزشی ستاره باشد و می‌بینید که به کجا رسید. اگر شخصی تلاش می‌کند شما را متقاعد کند که می‌تواند از پس همه کارها برآید، بدانید که در حال فریب دادن شما است. البته مهم است که بهترین‌ها را تقاضا کنید و نیز مهم است بدانید که اگر شما نمی‌توانید کاری را انجام دهید، چه شخص دیگری می‌تواند از پس آن برآید.

"سنگ‌های بزرگ" شما چه چیزهایی هستند؟

روزی یکی از اساتید مدیریت زمان برای تفهیم مطلب به دانشجویانش، از مثالی استفاده کرد که آن‌ها هرگز فراموش نخواهند کرد.

استاد به دانشجویان گفت: بسیار خب، زمان آزمون است!

او یک ظرف را روی میز در مقابل آن‌ها قرار داد، تعدادی سنگ بزرگ آورد و آن‌ها را یکی یکی در ظرف قرار داد. زمانی که ظرف کاملا پر شده بود و سنگ دیگری در آن جا نمی‌شد، پرسید: به نظر شما این ظرف پر شده است؟ دانشجویان پاسخ دادند: بله.

استاد یک سطل سنگریزه از زیر میز آورد و مقداری از آن‌ها را روی سنگ‌های بزرگ قرار داد. با تکان دادن ظرف، سنگریزه‌ها پایین رفته و لابلای سنگ‌های بزرگ قرار گرفتند.

آنگاه یک بار دیگر از دانشجویان پرسید: آیا این ظرف الان پر است؟

یکی از دانشجویان گفت: شاید هنوز کاملا پر نباشد!

استاد مقداری شن آورد و در ظرف ریخت. دانه‌های ریز شن فضاهای اندک بین سنگ‌ها و سنگریزه‌ها را پر کردند. سپس استاد بار دیگر سوال خود را تکرار کرد: حالا چطور؟ فکر می‌کنید این ظرف دیگر پر شده است؟

این بار دانشجویان یک صدا پاسخ دادند: خیر

استاد در تایید پاسخ دانشجویان، یک پارچ آب آورد و آن را در ظرف ریخت، تا حدی که ظرف لبالب شد.

سپس رو به آن‌ها کرد و پرسید: می‌توانید بگویید چه نکته‌ای در این مثال وجود دارد؟

یکی از دانشجویان دستش را بالا برده و گفت: نکته آموزنده این است که مهم نیست برنامه کاری شما چقدر فشرده باشد. همواره با تلاش بیشتر می‌توانید کارهای دیگری را در برنامه خود قرار دهید.

استاد پاسخ داد: خیر، حقیقتی که این مثال به ما می‌آموزد، این است که :

"اگر ابتدا سنگ‌های بزرگ را در ظرف قرار ندهید، دیگر هرگز نمی‌توانید آن‌ها را در ظرف بگذارید."