بخشنامه دستمزد کارگران در سال ۹۸ از سوی شورای عالی کار ابلاغ شد

شورای عالی کار با حضور نمایندگان سه گروه (دولت، کارفرمایان و کارگران) در جلسه 27 اسفند ماه 1397 پس از بحث و بررسی راجع به تعیین حداقل مزد سال 1398، در اجرای ماده (41) قانون کار با در نظر گرفتن مصالح کارگران در انطباق هر چه بیشتر میزان درآمد آنان با سطح معیشت و هم چنین با توجه به مقتضیات بنگاه های تولیدی وکارفرمایان و شرایط اقتصادی جامعه موارد زیر را به اجماع و اتفاق آرا مورد تصویب قرار داد:

1. از اول سال 1398حداقل مزد روزانه با نرخ یکسان برای همه کارگران مشمول قانون کار (اعم از قرارداد دائم یا موقت) مبلغ 505 هزار و 627 ریال (پانصد و پنج هزار و ششصد و بیست و هفت ریال) تعیین می شود. همچنین از اول سال 1398 سایر سطوح مزدی نیز روزانه 13 درصد مزد ثابت یا مزد مبنا (موضوع ماده 36 قانون کار) به اضافه روزانه 87 هزار و 49 ریال به نسبت آخرین مزد در سال 1397 افزایش می یابد. بر این اساس با اعمال افزایش این بند مزد شغل کارگران مشمول طرح های طبقه بندی مشاغل مصوب وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و نیز مزد ثابت سایر کارگران نباید از مبلغ 505 هزار و 627 ریال کمتر شود.
2. به کارگرانی که در سال 1398 دارای یک سال سابقه کار شده یا یک سال از دریافت آخرین پایه سنواتی آنان گذشته باشد، روزانه مبلغ 23 هزار و 333 ریال نیز به عنوان پایه (سنوات) پرداخت خواهد شد. پرداخت مبلغ مربوط به پایه سنواتی کارگران مشمول طرح های طبقه بندی مشاغل مصوب وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی با در نظر گرفتن رقم فوق الذکر برای گروه یک با توجه به دستورالعمل و جدول اعلامی توسط اداره کل روابط کار و جبران خدمت صورت می گیرد؛ به کارگران فصلی به نسبت مدت کارکردشان در سال 1397، میزان مقرر در این بند یا تبصره یک آن حسب مورد تعلق خواهد گرفت.

دستمزد شرط اول وفاداری

8 دلیل افت شدید بهره وری در ایران
دلایلی از جمله پایین بودن دستمزدها، روزمرگی، پیاده نشدن کار شایسته در بنگاه ها، بی توجهی به مهارت و تخصص افراد در کار، نگرانی از آینده و دغدغه تامین اجتماعی و ضعف در فرهنگ کار؛ از دلایل افت شدید بهره وری نیروی کار در ایران است. در حال حاضر، بهره وری یک نیروی شاغل در کشورهای توسعه یافته در هر روز 4 برابر یک فرد شاغل در ایران است.

می گویند بهره وری نیروی کار در ایران پایین است و افراد به کار دل نمی دهند. همچنین این دیدگاه وجود دارد که نیروی کار ایرانی به هیچ وجه کار را برای خود نمی داند و به شغل صرفا در حد کسب درآمد و رفع نیازهای مالی نگاه می کند و اساسا به ارتقاء تولید ملی، تقویت بنگاه، رقابت پذیر کردن محصولات ایرانی و مقوله هایی از این دست به سهم خود نمی پردازد.

اگر این موارد درباره بخشی از نیروی کار کشور درست باشد، دیدگاه دومی نیز وجود دارد و آن هم اینکه برخی کارفرمایان تنها به تامین شدن منافع خود می اندیشند و خیلی فکر کردن به این موضوع که چه دست هایی در کار بوده تا آن بنگاه تولید موفقی داشته باشد برای وی دلچسب نیست.